Wat is Return on Investment?
De Engels term Return on Investment (ROI) betekent letterlijk 'rendement op je investering'. Je kunt het rendement berekenen voor een heel bedrijf voor een specifieke investering. De ROI van een project kan men berekenen door de specifieke opbrengst voor een project te delen door de investering die daarvoor gedaan moet worden.
De berekening van de ROI is eenvoudig. Je deelt de totale opbrengst van het project door het bedrag dat je in het project hebt geïnvesteerd.
De ROI is een handig instrument om te bepalen of je moet gaan investeren of niet. Als het rendement (uitgedrukt in een %) negatief is dan lijkt het niet logisch om te investeren. Als het rendement laag is, zeg < 4%, dan kun je het geld van de investering wellicht beter om de bank zetten. Daar krijg je wellicht een rentepercentage (= rendement) van drie of vier procent. Het risico dat je de rente niet krijgt is echter nihil.
Beperkingen ROI-Methode
De ROI-methode is een eenvoudige en snelle methode om een indicatie te krijgen of een investering al dan niet interessant is. De methode is tegelijkertijd nogal beperkt om te bepalen of een investering interessant is of niet omdat:
- Rendement versus Risico; nadeel van de ROI is dat de ROI niks zegt over de risico's van de investering. De ROI kan dan bijvoorbeeld 10% zijn. Als de kosten en opbrengsten (zeer) onzeker zijn dan kan een rendement van 10% nog wel eens te laag zijn.
- Tijdsvoorkeur van kasstromen; de terugverdienmethode houdt geen rekening met de tijdsvoorkeur van de kasstromen. Een euro nu is als gevolg van inflatie nu meer waard dan over zes jaar (zie de pagina Kasstromen). Deze methode houdt daar geen rekening mee.
Voorbeeld Investeringsanalyse ROI
Andere Investeringsselectie Methoden
De ROI-methode geeft dus het rendement aan van de investering. Gezien de beperkingen van deze methode mag een investering nooit alleen op basis van de uitkomst van de ROI-berekening plaatsvinden. Voor een goede investeringsanalyse moet deze methodiek in combinatie met andere investeringsselectie methoden uitgevoerd worden.
- Break-Even-Analyse; op deze pagina wordt duidelijk hoe het zogenaamde 'kritisch punt' bijdraagt aan investeringsselectie. Met behulp van een rekenvoorbeeld wordt duidelijk bij welke afzet een investering verlies maakt, quitte loopt of winst genereert.
- Teurgverdienperiode; aan de hand van een rekenvoorbeeld wordt op deze pagina duidelijk dat de 'terugverdienperiode' een eenvoudige maar beperkte methode is
om vast te stellen of een investering al dan niet interessant is.
- Netto Contante Waarde Methode (NCW); op deze pagina wordt duidelijk waarom investeerders een voorkeur hebben voor de NCW-methode. De methode houdt rekening met de tijdsvoorkeur van geld. Met behulp van een rekenvoorbeeld wordt duidelijk wat de invloed van kasstromen en de disconteringsvoet is op de (netto contante) waarde van een investering.
- Interne Rentabiliteit; deze methode is een variant op de NCW-methode want deze methodiek houdt ook rekening met de tijdsvoorkeur van investeerders. Zij het dat bij de NCW-methode de netto contante waarde van de investering wordt berekend bij een gegeven disconteringsvoet. Terwijl bij de Interne Rentabiliteit methode de netto contante waarde van de investering op 0 wordt gezet. Zodat je de disconteringsvoet c.q. rentabiliteit van de investering kunt berekenen.
Op de pagina Voorbeeld Investeringsanalyse is een uitgewerkte casus opgenomen van een investeringsanalyse. Waarbij naast de ROI-methode ook andere methoden worden behandeld en uitgewerkt. En de voor- en nadelen van de verschillende investeringsselectiemethoden met elkaar worden vergeleken.